اشعار ولادت امام جواد(ع)

امشب بهشت ارزو را باز كردند
سرى زاسرار مگو را باز كردند

خم خانه توحيد را در برگشودند
از چهارده خم يك خم ديگر گشودند

مستان صافى دل كه قدسى نام دارند
كوثر به جاى مى درون جام دارند

درجام مى رخسار جانانه بينند
خورشيد را در حجره ريحانه بينند

در خانه شمس الضحى امشب قمر زاد
و ز چهارده خورشيد خورشيدى دگر زاد

طاها رخى از دوده ياسين بر آمد
نخلى كهن را ميوه شيرين بر آمد

امشب رضا، روح رضا در دست دارد
تصويرى از حسن خدا در دست دارد

يزدان رضا را ثانى موسى عطا كرد
بر پور موسى تالى عيسى عطا كرد

ماهى كه شرم از چهر دارد آفتابش
گويد رضا بر مهد نازش ذكر خوابش

گهواره او شهپر روح الامين است
گهواره جنباش امام هشتمين است

دارد رضا در پيش رو تمثال احمد
سوم على بر دامنش سوم محمد

ميلاد او اميد اسلام است و انسان
ميلاد او ميلاد اسلام است و قرآن

نظم زمان بعد از رضا در پنجه اوست
مشكل گشاى كارها سرپنجه اوست

از روى او نور ولايت مى درخشيد
در سايه اش مهر هدايت مى درخشيد

در كودكى بر مسند عصمت بر آمد
انسان كه از غار حرا پيغمبر آمد

يحيى بن اكثم مفتضح در بحث با او
جاى سخن بر كس نماند هست تا او

درياى جودش تشنه بر ساحل بجويد
درگاه احسانش كف سائل بجويد

وقتى بر آيد دست جود از استينش
گوهر فشاند در يسار و در يمينش

تنها نه او بر دوستان گوهر ببخشد
بر دشمن سر سخت خود هم زر ببخشد

خير كثير است و كرامت پيشه دارد
نخلى كه در ژرفاى كوثر ريشه دارد

اى آفرينش را چراغ رهنمايى
سر تا بپار رحمت جود ابن الرضايى

اى كوثر دوم كه مشهور است جودت
ظاهر تمام خير و خوبى از وجودت

در اين جهان و اينهمه لطف و كرامت
جودت قيامت مى كند روز قيامت

تفسير جودت را توان در هل اتى يافت
تصوير مهرت را درون سينه ها يافت

چشم امامت روشن از رخسارت ماهت
عرش خدا روشنتر از تو اميد است

اى آنكه نامت قفل غمها را كليد است
اين ملت ازاده را بر تو اميد است

لطفى كه در عيد تو كام دل بگيرند
لطفى كه تا در كوى تو منزل بگيرند

اميد احسان از شما دارد مويد
بر دامنت دست دعا دارد مويد

...............

(آن جا که حاجتمند درگاهش زیاد است)
آن جا که امید و پناه آخر ماست
آن جا که اوج هر توسل یا جواد است
جز آستان تو پناهی که نداریم
این استغاثه با تمام اعتقاد است
ماها کجا و سائلی آستانت؟!
بر خاک راهت آسمان هم سر نهاده ست
آقا شفیع ما به درگاه خدایی
وقتی که جودش را به چشمان تو داده ست
در مشهد سلطان ایران هم که هستیم
دل های ما پروانه‌ی باب الجواد است
آقا دل من در هوای کاظمین است
در حسرت یک بوسه بر قبر حسین است
یوسف رحیمی

................

هر که در عشق و وفا پابند نیست

با امید و عشق خویشاوند نیست

نیست او را با خدا پیوستگی

هرکه را با مهر تو پیوند نیست

تو جوادی و ندیدم سائلی

کز عطا وجود تو خرسند نیست

چیست جز افسوس و حسرت قسمتش

بر شما هر کس ارادتمند نیست

در رهت هر کس نهد پا با یقین

در غم مال و زن و فرزند نیست

از کریمان، سائلان، پرسیده ام

هیچ کس چون تو سخاوت مند نیست

بهترین راه نجات ما توئی

هیچ حرفی بهتر از این پند نیست

خوب می داند«وفائی» جز شما

تا خدا دیگر پُل پیوند نیست

استادسيدهاشم وفائي

..............

امشب همه جا حرف نگار است، دگر هیچ

امشب همه جا صحبت یار است، دگر هیچ

در محفل اهل سحر و اهل مناجات

صحبت ز سر زلف نگار است، دگر هیچ

تابیده به عالم رخ چون بدر محمد

پایان شب تیره و تار است، دگر هیچ

امشب همه جا صحبت جود است و جواد است

نامش همه جا ذکر و شعار است، دگر هیچ

از یمن عطا و کرم و جود و سخایش

دارا شده هر کس که ندار است، دگر هیچ

امشب همه مشمول کرامات جوادند

در پشت درش خیل گدایان همه شادند

گردیده درِ جود خدا بار دگر باز

میخانه ی عشق رضوی تا به سحر باز

به به چه خبر گشته شب شهر مدینه

پابوسی او آمده خورشید و قمر باز

بر گرد رخش خیل ملائک همه جمعند

ریزند به پایش همه دم دُرّ و گهر باز

رو در روی هم آینه در آینه وقتی

چشمان پسر گشته سوی چشم پدر باز

خندان شده لعل پدر پیر مدینه

وقتی به سویش گشته لبِ نازِ پسر باز

امشب سخنم شامل صد رحمت او شد

روی سخن و حرف دلم حضرت او شد...

...ای معتکف کوی تو مهتابِ شبانه

ای خیل گدایان به سویت گشته روانه

هر جا سخن از جود و عطا در وسط آید

سوی تو بچرخد سر انگشت نشانه

خورشید خجالت کشد و ماه بلرزد

تا که سخن از روی تو آید به میانه

آن قدر کرامات تو گردیده زبان زد

همیشه گدا هست به پشت در خانه

ای وارث علم رضوی، زاده ی زهرا

"یحیی" شده با علم تو رسوای زمانه

آری تو جوادی که شدی عشق موید

هم حیدر و هم آینه ی روی محمد

ناصرشهرياري

................

نسیمی از سر زلفت بهار دنیا شد

تو آمدی و امیدی به عشق پیدا شد

تو آمدی و خبر آمد از سرادق عرش

زمین برای همیشه پر از مسیحا شد

درست مثل زمان تولد زهرا

مدینه مثل زمین های مکه زیبا شد

هزار حظ منزه به دیده اش آمد

همین که چشم ستاره به روی تو وا شد

و آسمان اگر امروز این همه بالاست

به پای قامت طوبایی شما پا شد

صدای پای کریمانه تو می آید

دلم به پشت در خانه تو می آید

تو نور عشقی و حق آفتابتان کرده است

دعای سبزی و حق مستجابتان کرده است

میان خیل هزاران  هزار بخشنده

برای جود خودش انتخابتان کرده است

هزار و چهار صد سال می شود که خدا

مرا پیاله به دست شرابتان کرده است 

تو را سرشته و ادغام کرده با قرآن

تو را نوشته و حالا کتابتان کرده است

قسم به کعبه برای شفاعت فرداست

اگر جواد الائمه خطابتان کرده است

خدا سرشته تو را تا که مثل نور کند

کریمی اش به کریمی تو ظهور کنتد

مسیح سبز نفس های تو حیاتم داد

شعاع نور ضریحت به جاده ام افتاد

برای آنکه خدا حاجت مرا بدهد

مرا نوشت و مرید  تو را نوشت مراد

به روی صفحه پیشانی ام ملائک تو

نوشته اند سگ خانه امام جواد

چگونه لطف نداری به این اسیری که

غلام حلقه به گوش تو بوده مادر زاد

صدای اول عشق و صدای آخر عشق

تمام عشقی و ای عشق خانه ات آباد

رسیده است به روی مهت سلام رضا

علی اکبر در خانه امام رضا

تو آمدی پی اکرام و هم نشینیمان

جواب عاطفه باشی به مستکینیمان

تو آمدی  ز طبق های آسمان پایین

و کردی از پی چشمانتان زمینیمان

چگونه دست توسل نیاوریم آقا

تو آمدی که همیشه گدا ببینیمان

تویی تو ماحصل چله توسل ها

تویی شراب طهورای اربعینیمان

تویی که حق خدایی به گردنم داری

تو آفریده شدی تا بیافرینیمان

تو را جواد و مرا آفریده ات کردند

قتیل آن دو کمان کشیده ات کردند

نگاه بی مثلت از تبار خورشید است

ضریح چشم قشنگت مدار خورشید است

کواکب از جریان تو نور می گیرند

طلوع نور شما تا دیار خورشید است

تو انعکاس جمال امام خورشیدی

شبیه آینه ای که کنار خورشید است

همین که سردی مان رفت و فصل گرما شد

به گوش خویش سرودم که کار خورشید است

قسم به حرمت خاک زمین کرب و بلا

به ان دیار که مهپاره بار خورشید است

جواب کودک خورشید سر بریدن نیست

جواب نور گلوی سحر بریدن نیست